سفره ی احسان....

پهن شد سفره احسان همه را بخشیدی

باز با لطف فراوان همه را بخشیدی 

ابر وقتی که ببارد همه جا می بارد

رحمتت ریخت تو یکسان همه را بخشیدی

یک نفر توبه کند باهمه خو میگیری

یک نفر گشت پشیمان همه را بخشیدی

حیف از ماه تو که خرج گناهان بشود

تو همان نیمه شعبان همه را بخشیدی

داشت کارم گره میخورد ولی تا گفتم

"جان آقای خراسان"همه را بخشیدی

بی سبب نیست شب جمعه شب رحمت شد

مادری گفت "حسین جان"همه را بخشیدی